'Je gaat toch wel weer een blog bijhouden hè?!'

De afgelopen tijd hebben meerdere vrienden en kennissen mij dit gevraagd. Blijkbaar zijn mijn Londense avonturen van 2,5 jaar geleden nog niet vergeten, leuk!:)
Logische en terechte vraag trouwens: als je er dan toch niet bij bent, kun je je er op zijn minst bij wanen.

Ik beloof niks, want iets zegt me dat het zeer lastig zal gaan worden de tijd ervoor te vinden.
Tijd heb ik nu overigens genoeg. Met nog 3 uurtjes te gaan, kan ik alleen maar constateren dat 2 keer ruim 11 uur vliegen - met een tussenpose van 3 uurtjes - inderdaad best veel is.
Niet dat ik dacht dat ik het feestend en lachend zou ondergaan, maar iets meer slaap en opwekking had ik wel verwacht.

Vanuit Amsterdam met KLM, inclusief Nederlandse crew naar Hong Kong gaf me het 'thuisgevoel'. Het gevoel verlaat me snel wanneer ik in de hele bovenverdieping van de Boeing 747 slechts 4 westerlingen waarneem, waaronder mezelf.

Eentje - een Duitse man - zit er naast me. Een Britse vrouw met baby zit enkele rijen voor me. 'Laten we die westerlingen maar bij elkaar zetten', moeten ze gedacht hebben.

Mijn verbazing wordt nog groter als ik opmerk dat er complete families bij elkaar zitten, van oma's tot mini-baby's. Sommigen nemen wel 3 rijen in beslag en doden hun tijd met het maken van familie-selfies en het voeren van discussies.

Vol goede moed begonnen ik en mijn vliegtuigstoel aan onze urenlange blinddate.
Voorbereid op de koude uurtjes had ik onder mijn dunne hemdje en zomerbroek de nodige thermo-stof aangebracht.
Natuurlijk hou ik geen rekening met de temperatuur-regulering, tuurlijk niet.
Ik heb het nog niet eerder zo heet gehad.
Omdat uitkleden in een vliegtuigstoel er niet echt flaterend uitziet, begin ik maar met schoenen en sokken. Dat helpt iets.
Mn buurman kijkt wat vreemd op, alsof dat het het ergste lichaamsdeel is wat je bloot kunt zien.

De vlucht verloopt ondanks alles zeer rustig. En dan doel ik op de weinige turbulentie.
Want ja, kunnen we baby's en jonge kinderen het kwalijk nemen dat ze zich niet 11 uur lang koest houden?. Nee.
Dat ze dus net gaan krijsen als je net even bent ingedommeld, daar klagen we niet over!

De Britse baby blijkt tegen het einde van de vlucht trouwens kwijt te zijn.
Ik kijk om me heen - net als zijn mama - en vind hem al crowdsurfend 6 rijen verderop.
Een wave met Aziatische handen ontstaat in het middenschip waar de baby, zowaar vrolijk, overheen zweeft. Op elke schoot even een fotootje, zoals een westerse attractie zich betaamt uiteraard.

Tegen het einde vraagt de stewardes lachend of ze nog iets voor me kan betekenen. Hoe kan ze nog lachen, hard werken, rondrennen en er goed uitzien terwijl ik hier afgeragd in mijn stoel hang? Bewonderenswaardig.
Ik snap er niks van. Ik loop naar het toilet en besluit de zo gewilde selfie met mijn Aziatische reisgenoten maar even af te slaan. Ik ben er nu even te lelijk voor.
Niet dat het me iets interesseert trouwens. Behalve het niet laten vloeken van mijn vest en broek heb ik helemaal niks gedaan om er ook maar een beetje stylisch uit te zien.
Word ik ook niet lastiggevallen door loslopend wild, zo luidt mijn theorie.

Blijkt niet helemaal waar. Westers zijn is dus al interessant genoeg, merk ik wanneer ik Hong Kong Airport oploop. Ik word nagestaard en nagezwaaid. Het aantal van 4 westerlingen is extreem veel wanneer ik constateer dat ik op de hele weg richting de gate geen 1 westerling tegenkom.

En ik maar denken dat Schiphol groot was. Hier hebben ze 633 gates waar je per metro heen vervoerd wordt. Je volgt de borden. Die borden leiden je naar de zo welbekende metro-stampers die we kennen uit China. Beetje inschikken en deuren dicht. Omdat het gelukkig niet zo druk is laat de vriendelijke mevrouw het duwen vandaag maar achterwege. Heel fijn!
Na 7 minuten - jup ik heb getimed - in de metro kom ik bij de volgende uitgestrekte hallen. Ik moet vooral niet denken dat ik er al ben, want ik mag nog eens 10 minuten lopen.
Maar dan heb je ook wat.

Zeer makkelijk ben ik alles doorgekomen en heb ik ook nog even kunnen skypen met mijn tijdelijke 'buurvrouw', en vriendin, die momenteel een klein uurtje van Hong Kong af woont. Erg leuk en ze weet me te vertellen dat het volgende week chinees nieuwjaar is, waardoor iedereen afreist naar zijn Home Town. Ik krijg al snel bijbelse ideeën omtrent volkstellingen van Keizer Augustus, wanneer ik me bedenk dat velen waarschijnlijk 'gewoon' op familiebezoek gaan.
Dat verklaart wel gelijk de grote populatie aan Aziatische reisgenoten vanuit Nederland, trouwens.

Eenmaal bij de gate vind ik mijn stoel in het volgende vliegtuig.
Mijn Duitse buurman vond 11 uur naast mij blijkbaar voldoende, want hem vind ik enkele rijen verderop terug.
Om me heen alleen aziaten en hindoestanen.
Mijn Duitse buurman heb ik inmiddels ingeruild voor een jongeman uit India.
Die blijkt een stuk betere manieren te hebben.
Hij haalt 3 drankjes voor me en maakt - as we speak - mijn zakje nootjes open. Daarnaast is ie een stuk spraakzamer. Hij woont, studeert en werkt in Wellington, met kinderen met een verstandelijke beperking.
Hij komt net terug van een bruiloft in India en heeft er ook al 22 uur opzitten.
En dan is het ook nog 7 uur van Auckland naar Wellington per bus. Ik stop direct met zeuren; het kan dus nog veel erger:p

Deze vlucht verloopt iets minder soepel. De Britse piloot meldt ons op voorhand dat ons veel turbulentie te wachten staat. En dat klopt. 8 maal wordt ons gedurende de vlucht verzocht de stoelriemen stevig vast te maken en te blijven zitten. De uitleg is een gok, want anders dan 'thank you for your attention' aan het eind verstaan we werkelijk waar niks door de intercom. Mijn buurman en ik richten ons daarom maar op de schermen, die iedere boodschap net iets duidelijk overbrengt.

Het is grappig dat je dan zelfs chinees gaat begrijpen. Na de 5e keer versta je er nog steeds niks van maar weet je dat het over turbulentie gaat.

De opkomende zon werpt een eerste blik op de buitenwereld. Het is hier vroeg in de ochtend en als ieder uitzicht zo wordt, dan hoop ik maar dat mijn hersenen alles kunnen opslaan. Zo niet, dan heb ik altijd de foto's nog... en, dankzij de vasthoudendheid van jullie - deze verhalen.

Het land mag ik in ieder geval in. Voor mij niks geen enge Secuirity Border-verhalen. 'You traveling on your own, miss?'. Yep. Of ik any relatives hier heb. Nope. 'What did you declare?' Mijn bikini en mijn schoenen. 'Oh, Well, enjoy your stay then, and you can leave you're boots on'.
Dankjewel Secuirity Border- meneer en mevrouw!!- Een foto maken willen ze niet. It's not allowed in this area, miss, but just walk through the border and we''ll arrange it there'.

Tuurlijk mevrouw, dan walk ik toch even through the border... daar moest ik toch al heen:p.

Simkaart:check, geld:-check, hostel: check. Opstappunt van de bus dichtbij: check (maar 30 meter).
Na wat gegeten te hebben en praatjes gemaakt te hebben met een stel uit Minnesota, een vrouw uit Melbourne en een dame uit Zwitserland merk ik dat mn ogen het niet meer houden! Nee.! het is pas 17:15u. Hup, op een drafje naar de Starbucks en hopen dat koffie me nog van de ondergang kan redden. Morgen begint de bustour. 7:30 uur sharp. Dear 3 wekkers, sta me morgen a.u.b. bij, want ik zie, ruik, voel... nee ik BEN mijn bed.... zzzzzzz