When me became we, with Papa G.

Stiekem vind ik mezelf geweldig. 21 januari, 07:25u en ik sta zowaar voor het pick-up point van de bus. De 3 wekkers hebben hun werk gedaan, chapeau!

Ik had verwacht dat wanneer ik eenmaal echt zou slapen, ik niet meer wakker zou worden.
Dat gevoel werd aangewakkerd door mijn kamergenoten. Mijn Belgische boven-buurvrouw sliep 19 uur aan een stuk na aankomst.

Ontzettend bang was ik dat mij hetzelfde zou overkomen. Vandaar de wekkers.
Ik tref een groepje mensen aan die ook in de bus gaan. Mijn reisgenoten.
We worden toegesproken door een man genaamd Skinns, onze gids voor de tocht naar het Noorden. Net als ik bedenk hoe vreemd die naam is, geeft hij tekst en uitleg.
Alle drivers van Stray (de reisorganisatie) hebben een bijnaam door iets wat hen tekent of is overkomen.

This driver blijkt een sfeermaker. Zet een groep vreemden in een wat ouder kleiner busje (de eerste trip is een dagtrip naar het noorden, met ong 20 mensen - een gratis toevoeging aan onze echte buspas) en hij weet wat hij ermee aan moet.

Schuin achter de bestuurdersstoel heeft hij een zogenoemde hotseat gemaakt. Elke inzittende moet hierop plaatsnemen en iets vertellen over zichzelf door de microfoon. Zo breekt het ijs sneller.
Het ijs was dunnetjes, zo blijkt. Een voor een neemt iedereen plaats. Er zijn enkele Nederlanders, Duitsers. Iemand uit de U.S., Portugal, Colombia, Isreal, Denemarken, UK, Noorwegen, Zweden, Zwitserland en Australië. Een kleurrijk en werelds gezelsschap.

We zijn onderweg naar Pahlia, een van de noordelijkste punten van het noordelijk eiland. Onderweg vertelt Skinns breeduit over de achtergrond van Stray en Nieuw-Zeeland, met de nodige humor. Past wel in mijn straatje:)
Ineens komen er kleurrijke stiften langs. Of we de raampjes van zijn bus willen versieren, want ze zien er zo leeg uit. 'Just draw anything. Tree's, animals or your neighbour's face'. Dat laatste doe ik maar niet; zo goed zijn mijn teken-skills nou ook weer niet.

Aangekomen op plaats van bestemming maken we met enkele busgenoten een wandelingtje door het stadje en boeken we onze eerste activiteit voor de volgende dag: een boottocht in de Bay of Island op weg naar the Hole in the Rock, waar we - hopelijk - ook dolfijnen kunnen spotten.

Savonds is er een Stray-bbq, waar ook de mensen van de concurrerende reisorganisatie (Kiwi-experience) bij zijn. De kiwi's doen praktisch hetzelfde, maar zijn alleen 10 jaar jonger (in leeftijd en gedrag). Het wordt ook wel de partybus genoemd en bij het aansluitende feestje zie ik gelijk waarom. De tweede dag van je reis al completely wasted zijn. Good job. Met enkele busgenoten sta ik er geamuseerd naar te kijken. De bus gaat om 7:30u en wacht niet op katers. Dat wetende wens ik ze veel geluk.

22 januari op de boot in Pahlia. The Hole in the Rock is een gat in de rotsen, waar je doorheen kunt varen. Voor wie het vertaalt: het klinkt best logisch.
De crew van de boot geeft ons echter een waarschuwing de zee is erg onrustig en het gaat rough worden. Ik weet hoe blij mijn maag wordt van die omschrijving, maar de wil om dolfijnen te zien is groter.

En dus draait mijn maag fijn een aantal rondjes mee met de golven, geeft me netjes mijn ontbijt terug, maar we zien de dolfijnen! Een hele familie inclusief een baby zwemmen vrolijk mee met de boot. Supervet!
Overigens liet de helft van de mensen aan boord hun ontbijt achter, dus heel eenzaam voelde ik me niet.

Diezelfde dag rijden we terug naar Auckland waar mijn 'echte' buspas zal beginnen.
Ik heb maar plaatsgenomen naast Skinns - de lunch wil ik mijn maag maar niet afnemen.
De bijrijdersstoel bevalt me goed. Ik kijk mijn ogen uit. Ondertussen maak ik een praatje met onze driver. Normaal gesproken rijdt hij de grote routes, maar nu valt hij in voor deze korte trip. Hij legt zoveel mogelijk contacten met zijn vaste groepen, tagt ze op facebook in groepsfoto's, en volgt ze.
Over 2 jaar wil hij een wereldreis maken en alle mensen die in zijn bus hebben gezeten, ontmoeten in hun land van herkomst. Gaaf idee. Hij laat de reizigers kennismaken met zijn land, en dat gaat zich later terugbetalen, zo luidt zijn therorie. Erg inspirerend!

Het is grappig hoe snel je mensen leert kennen. Als je allemaal alleen bent en samen in een bus zit, dan raak je snel gewend. Je vraagt, leent doet dingen, bepraat dingen over het leven. En dat met mensen van wie je 48 uur geleden nog nooit gehoord had. Vreemde gewaarwording...

Iedereen is om zijn eigen reden afgereisd naar het einde van de wereld; verbroken relaties - exen, midlifecrisises, vastgeroeste banen en ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Zet me aan het nadenken over mijn eigen redenen. Voor mij geen verbroken relatie, geen exen, geen sleur en mijn laatste baan was ontzettend tof en inspirerend... hmn... ik ben ook geen echte 'reiziger'. Reizen is niet per defenitie mijn passie.
Ben ik dan een wannabe-reiziger? Doe ik het omdat iedereen zegt dat het zo tof is en dat je het een keer gedaan moet hebben?

Ik val een beetje uit de toon, denk ik. Of toch niet? De afgelopen jaren heb ik ondervonden dat ik de mens ontzettend intrigerend vind. Niet een bepaalde groep, volk of mensen in een leeftijdsfase, maar gewoon de mens als mens.

En dat, precies dat, zou wel eens de reden kunnen zijn van deze reis. Ontzettend veel mensen komen en gaan. Ze hebben iets mysterieus, maar ook de wil om te reizen. Iemand die niet verder nadenkt dan zijn dagelijks leven zou zoiets als dit niet snel ondernemen. Het kost gewoonweg teveel moeite en geld om gewoon te 'netflixen en te chillen'. Je vind hier dus mensen die zoveel mogelijk in het leven willen stoppen, en dit type mens wil ik graag zijn. Ik voel me daarom gelijk op mijn plaats.

Naast de mensen reis ik ook vanwege het prachtige land natuurlijk, want wij Nederlanders kunnen nog wel het een en ander leren van het respect wat de mensen hier hebben voor de natuur. Zwerfafval kennen ze niet, politie komt alleen bij zware ongevallen en de maximum snelheid is 100. Niemand die erover klaagt.

Nadat we in Auckland uiteten zijn geweest met enkele groepsgenoten begint de echte buspas. Van noord naar zuid. We maken kennis met onze vaste driver, Papa G. Als ik niet hop, of afhaak, zal hij mij door Nieuw-Zeeland toeren. Geen verkeerde reisleider. Stray weet wie ze in dienst nemen.
Papa G. reist ons naar Hahei, waar een mooi strand en idem natuur op ons wacht.

Ondertussen zijn er al enkele mensen gehoppt, waardoor ik ineens nieuwe mensen tegenkom. Canada, Ierland en Los Angeles hebben plaatsgenomen in de bus en bij onze eerste echte hike in de natuur. Ontzettend mooi, maar ook ontzettend heet. Burn baby burn, zingen sommigen.

Het is als een paradijs zo mooi. En dit is nog maar het begin! Een dagje rust en uitslapen komt als geroepen. Reizen is topsport. Topsport terwijl je aan het relaxen bent.
Relaxen is leven, terwijl je leert, onderneemt, onderuit gaat en weer opstaat.
Doe wat je wilt, wanneer je wilt. Een mooie levensles van mijn nieuwste reisgenoot Diane uit Californië. Diane is 62, gepensioneerd en in leeftijd ver boven het groepsgemiddelde. Maar Diane - zoals ze zelf zegt - doesn't give a fuck. Diane is mens. Diane leeft.