Into the Wild... and back

Ik ga er niet over liegen; de titel van deze verzameling verhalen is een mini-beetje gejat van de fantastische film van Sean Penn, een van de beste ever made.
Gelukkig voor mij, eindigt mijn versie tot nu toe wat minder desastreus... ik heb nog geen dodende plant hoeven eten om te overleven in de forest :p

In Hahei, op een steenworp afstand van het tropisch ogende Hahei Beach, verblijven we 2 dagen. Wat een luxe, zeker met dit geweldige weer. De uitzichten hier doen niks onder voor Hawai of Curaçao. Met als toevoeging de fantastische bloemen, bomen, gewassen en bergen op de achtergrond.

We verblijven op Hahei Holiday Resort. Klinkt als een resort... is het ook. Een heel park vol vakantiegangers geniet er van weer, zee en natuur. Van dat massale hebben wij geen last, want sinds kort hebben ze er een speciaal backpackers-kamp gemaakt. Voor Stray. Het is gezellig. We slapen in 2 huisjes, er is een chill-ruimte met zitzakken, open keuken en alles is gebouwd als een dorp.

De eerste avond was er een groepsbarbecue, de 2e avond gaan we uiteen in 4 groepen en kookt elke groep in een hoek van het kamp. The battle of the meals. Wij maken wraps, maar al gauw krijg ik het aan de stok met Andrew, lid van team Burgers. 1 vaatje zout voor 4 teams is wel erg weinig.
Iedere 'hallo' of 'hi' die er de rest van de avond tussen ons valt wordt: 'hello, enemy'.
Dat bleef de volgende dag doorgaan, best grappig.

's avonds beland ik ongepland in een ouderwets drankspelletje. Ik bleek net aan de verkeerde tafel te zitten. Hoewel ik nip van een glas appelcider, ben ik niet van plan er een drankfestijn van te maken.
Het spel vordert en ik ben er - verrassend - niet heel goed in. We moeten allemaal een fruitsoort kiezen en deze uitspreken zonder je tanden te laten zien. Zoals veel mensen weten ben ik best goed ik het showen van tanden. Ik faal behoorlijk. Ik heb er de bijnaam 'banana banana' door gekregen. Maakt veel mensen aan het lachen. Werkt sfeerverhogend.
Voor iedereen die zich bezorgd afvraagt hoe ik de avond ben geëindigd.... pretty good. Na mijn cider ben ik vrolijk overgegaan op apple juice, dus no troubles for me. Slimme actie wel.

Vaak rijden we dagelijks van plaats naar plaats. Het is als roadtrippen, maar dan met 30-35 mensen. Papa G rijdt ons door de adembenemende landschappen en vertelt veel anekdotes over streken en plaatsen die we passeren.

Mr. Harrods - een man uit een klein dorpje net voor Waitomo - noemde z'n winkel Harrods.

Hij Kreeg een brief van de Britten dat hij het moest veranderen vanwege de verwarring die kon ontstaan met warenhuis Harrods in Londen.

Hij negeerde dit bevel, het was immers zijn naam. Toen werd hij officieel gedagvaardigd. De andere mensen uit het dorp, die een winkel bezaten, veranderden toen de namen van al hun stores in 'Harrods'. Tevens veranderden gelijk de naam van het dorp in Harrods Village. They never heard of them Brits again. De maori's laten niet met zich sollen.

De gids van de Waitomo Caves leidt ons per rubberboot door de grotten vol glowworms. Glowwormes hangen aan de boven- en zijkanten van de grot en lichten op bij harde geluiden omdat ze denken dat er eten aankomt. Het geeft een sprookjesachtig beeld en doet me denken aan de verlichte Londense straten tijdens kerst.

Tijdens de koffie-break vertelt de gids verschillende anekdotes, zoals deze:
NZ maori hebben vele veldslagen en oorlogen overleefd vanwege hun goede imitatievermogen. Ze konden vele talen en accenten nadoen. Wanneer ze beschut stonden in de bosjes imiteerde ze feilloos het britse accent, zodat de britten hun bevelen uitvoerden.
Ze dachten dat het opperhoofd sprak of dat een van hun maten zich had verstopt en een grapje uithaalde. Op deze manier hebben de maori's vele veldslagen gewonnen.

We arriveren in Raglan. Of nouja Raglan, 30 minuten verderop, waar alleen maar planten bomen en hutjes zijn. Houten hutjes, met houten bedjes. Ontzettend tof. Totaal afgelegen, afgesloten van de buitenwereld, zeggen ze. Helemaal niks... behalve dan het wifi-signaal.. ja, inderdaad, totaal geïsoleerd.

We gaan verder Roturua, waar wij - Malene uit Denemarken, Susanne uit Duitsland, Isabel uit Portugal en Rosanne en Marga uit Nederland - een ticket hebben voor de spa en mudbath.
We laten ons vrijwillig insmeren met hete modder om daarna lekker weg te zakken in een warm bad.

Op de weg terug passeren we enkele winkels, waaronder een Rabobank. Wij Nederlanders moeten lachen. Isabel ook; waarom vragen we ons af. Wat blijkt: in het Portugees betekent 'rabo' 'butt' oftewel: 'kont'. Nice to know.

Vanuit Roturura reizen we naar Lake Aniwhenua, (alle combinaties wh spreek je uit als 'f'... dat levert hilarische situaties op. Nu bijvoorbeeld - zitten we in Whakahoroo, Fakahoroo.. weird).
Hier leeft nog een hele gemeenschap maori's en we worden uitgenodigd voor een welkomsbijeenkomst. Voorafgaand worden ons de gewoontes bijgebracht. Vrouwen lopen vooraan, maar zodra we zitten, zitten we achteraan.

Na de ceremonie moeten we alle belangrijke dorpsgenoten persoonlijk groeten met Kia Ora (hallo) en daarbij de neusgroet uitvoeren. Vreemde gewaarwording.
Na de ceremonie verblijven we in een hostel aan de lake. Een prachtig gezicht, geheel volgens de maori-gewoonten, met prachtig weer. Mijn kamer grenst aan het meer. Het uitzicht is als een schilderij van Vermeer. En dan ook nog in dezelfde textuur. Prachtig.
Na een maaltijd, een echt maori- maal vertelt de eigenaresse wat het belang is van toerisme in het dorp. Het lijkt op een praatje, maar gaandeweg kom ik erachter dat dit echt hun bron van inkomsten is.
Kinderen op de maori-school leren over ons als toeristen; welke mensen bezoeken ons, waar komen ze vandaan, welke gewoonten hebben ze?. This makes sense.

We vertrekken verder richting Taupo.- waar Diane uit Californië ondertussen uit een vliegtuig springt (she really doesn't give a fuck, zo blijkt haha).
We eindigen de dag in Whakahoroo op landgoed Blue Duck. Een afgelegen farm op een inmens groot landgoed/natuurgebied letterlijk in the middle of nowhere, into the wild. Dieren, natuur en kiezelstenen en nee, dit keer dus geen wifi... even totaal off earth. Overweldigend.