Het leuke aan mij zijn

Voordat iedereen over me heen tuimelt vanwege de nogal narcistische titel - blijf maar staan. Dit wordt geen stuk vol zelfverheerlijking. Soms is het nodig om te bedenken hoe leuk je leven is. En het leuke aan het leven wordt nóg leuker als je het deelt met anderen.

Alle leukerds en wannabe-leukerds opgelet; hier volgen wat lessen in 'hoe wordt mijn leven leuk'. Ik zou er je voordeel mee doen als ik jullie was...

Terug naar Blue Duck Station, Whakaroro (Fakahoro:p) - de plek waar ik verblijf into the wild - zonder signaal of wifi.
In mijn houten slaaphutje - die ik deel met 3 andere dames - ontmoet ik Frederick. Ook hij is present in ons huisje.

Stop maar met applaudisseren; nee, ik heb geen man gevonden. (Aaahw, wéér niet, haha).
Ik vind Frederick op een onbewaakt moment opgevouwen in een backpack van mijn Ierse roommate. Poor Frederick. Wanneer ik haar vertel over mijn vondst moet ze lachen. Na enige aarzeling begint ze haar verhaal, het verhaal van Frederick. Frederick is een teddybear en woont in groep 1 van een Ierse basisschool. Frederick is cool, want Frederick reist de hele wereld rond. De moeder van mijn roommate stuurt Frederick op reis met vrienden en familie. Elke keer als hij thuiskomt heeft hij plenty of foto's en verhalen om te vertellen aan zijn klasgenootjes.
Frederick is al in veel landen geweest. Zo was hij eens in China, waar hij een selfie maakte op het vliegveld. Tegenover hem spotte hij een aziatische soortgenoot. Wat bleek: de aziatische teddybear deed excact hetzelfde. En dus maakten ze een groeps-selfie met hun reisgenoten. Fascinerend.

Blue Duck Station is een immens groot landgoed waar een boederij huist. Je kunt er van alles doen: Kleivogels schieten, paardrijden, squad crossen en hiken. Dat laatste doe ik - met een aantal busgenoten. De hike duurt 3 uur en vindt dus geheel plaats op het afgelegen landgoed. Je kunt er een loupe maken van 6 uur en dan heb je het einde nog steeds niet gezien. Omdat het zo afgelegen ligt, is toerisme en de opbrengsten van de boerderij de enige bron van inkomsten. Er werken ongeveer 50 mensen om alle natuur en dieren levendig en mooi te houden.
Niet alle dieren trouwens, want er wordt geregeld een geit geofferd om gasten van hun world famous goat curry te kunnen laten genieten. Ook ik mag ervan proeven en dat doe ik, zeker in de wetenschap dat deze geit hier een fantastisch leven moet hebben gehad.

De hike op Blue Duck kost ons 3 uur en brengt ons naar een mooie waterval op het einde. Het is fantastisch weer; snelbruinen 2.0.
We lopen met een aantal busgenoten - met wie ik al sinds het begin samen reis.
Het is gezellig, maar heeft ook een serieuzere aard.

De volgende dag, 30 januari, is er dé beproeving wat betreft bergbeklimmen.
De Tongariro Crossing staat op het programma. Een beproeving van ruim 7 uur die je de Tongariro berg over leidt.
Het weer moet meezitten want de beklimming wordt vaak gecanceld.

Na lang overwegen besluit ik de crossing niet te doen. Er wordt regen voorspeld, wat de losse, steile en slipperige ondergrond er niet beter op maakt. Ik ben geen uitleg verschuldigd. Aan niemand. Maar zeker de mensen met wie ik veel omga, vragen toch waarom niet. Ik leg het ze uit. Het is ontzettend mooi om te zíen hoeveel support je krijgt van mensen die je amper 2 weken kent. Voor velen is dit dé beproeving. Een hoogtepunt. 'Ga mee' zeggen ze, 'we helpen je'. Ik geloof dat gelijk, maar ik wil niet het gevoel hebben dat ik mensen ophoud.

Omhoog hiken gaat me goed af, naar beneden ervaar ik moeilijkheden.
Ik besluit het dus niet te doen. Voelt het als falen? Nee. Is het jammer? Ontzettend, want ik had het graag volbracht. Toch geloof ik dat - wat je ook doet - het je meer plezier moet opleveren dan ongemak of stress, en dat kon ik in dit geval niet beoordelen.

De crossing gaat door, een hoogtepunt voor velen. Tof dat ze het hebben kunnen doen en fijn om achteraf van anderen te horen dat ik een goede keuze heb gemaakt. 'Het is goed dat je niet bent gegaan, het was heel moeilijk'. zegt Malene uit Denemarken, en ze geeft me een knipoog.

10 mensen van de bus doen de crossing niet ivm blessures e.d. Wij doen een kortere hike en gaan per lift een berg op. Leuk alternatief, en leuker omdat we het met meerdere doen.

We overnachten die nacht in het National Park. Afgepeigerd vinden we onze accommodatie. Ik zit er bij in vakantiestijl: hoodie, haar niet gedaan, make-up doe ik niet aan, ietwat vermoeid uiterlijk, maar het boeit me niet. Ik heb een leuke tijd.
Net als ik wegzak na een potje tafeltennis word ik op m'n schouder getikt door Papa G. 'Tijd om je foto te maken' roept hij.
Verbaast kijk ik hem aan. Serieus? Heeft hij wel gezien hoe ik er bijzit.

Ik herinner me de foto's van andere busgenoten. Ze doken ineens op op facebook, onder The IWI Project. Papa G. heeft - voordat hij voor deze job koos - een professionele carrière gehad als fotograaf op (Hollywood)filmsets en de groten der aarde vastgelegd, zo zie ik later op zijn laptop. Het fotograferen doet hij nog steeds. Hij portretteert de mensen die hij ontmoet zonder masker, filter en schild. Er zijn zoveel verschillen tussen mensen, maar uiteindelijk heeft iedereen ambities, doelen en dromen. Dat heeft niks met uiterlijk te maken. Een mens is een mens en hoeft zich achter niks te verstoppen.

Een fotoshoot. Klinkt heel wat, maar is het niet. Ik word gevraagd tegen het muurtje van de lodge te gaan staan, waar net wat licht doorheen valt, en normaal te doen.
Weet ik hoe je model moet zijn. Volgens mij schuilt er geen model in mij. Ik heb er de skills niet voor en - belangrijker - de ambitie niet. Hij vraagt me een comfi pose aan te nemen en ondertussen maken we een praatje. Uiteraard lach ik om de grappen, dat doe ik nou eenmaal graag, dat maakt het leven leuk.
Hij schiet wat plaatjes, scrollt er doorheen en zegt ineens: yes, there it is. This. This is exactly you'. Jaja denk ik. Maar hoe langer ik kijk, hoe meer ik het met hem eens ben.
'Die tweede kin fotoshop je toch nog wel weg he', grap ik. 'Nee', zegt hij. 'Je hebt er blijkbaar 2, embrace them'. Hahaha. Hilarisch.

We vervolgen onze weg naar Wellington, waar de overtocht naar het zuidereiland op ons wacht. Er heerst drukte en opwinding in de bar naast het hostel. De ober stuitert voorbij met een big smile. 'Hellooo ladiesss'. Well, hello meneer. Vanwaar de opwinding? Na de derde stuiter-sessie spreek ik hem aan. Waarom stuitert hij? 'Guns 'n Roses geeft over 2 dagen een concert in Wellington!' Wauw supercool! 'Heb je tickets'? Vraag ik hem. 'Nee', zegt hij superenthousiast 'maar ik wilde wel suuuper graag'. Ik heb er nog nooit iemand zo blij bij zien kijken.

Een reisgenootje lacht wanneer we 'November Rain' op de achtergrond horen opdoemen. Vrienden van haar zijn getrouwd op dit nummer. Opmerkelijke keuze. 'Ik denk dat ze de melodie gewoon heel mooi vonden. Hun Portugees is beter dan hun Engels'. Ja daar heeft ze wel een puntje...

Veilig hebben we de overtocht van Wellington naar Picton volbracht. De vaart duurde 3 uur en de ferry is bijna net zo groot als de Stenaline richting Londen, inclusief alle faciliteiten. Een vakantie opzich.
Verschil? Dat is er ook. Rijen vol campers maken de overtocht. Mensen die op eigen houtje door dit land crossen; het geeft een mooi plaatje.

Abel Tasman - een plek waar ik naar uitkijk - én een Nederlandse ondekkingsreiziger (mijn kennis omtrent geschiedenis gaat hier ook drastisch vooruit...).
Een groot National Park, één van de mooisten op dit eiland.
Lesje 'leuk leven' deel 2: doe dingen die surreal zijn en waar iedereen met normaal verstand misschien een nachtje over zou slapen!

Heb ik gedaan trouwens, meerdere nachten zelfs! En zelfs na het slapen dacht ik: als ik één activiteit kan kiezen die ik hier kan doen, iets wat zo surreal is, dat je verstand er niet bij kan, is het dit. Ultieme vrijheid, een sprong in het diepe. En is dat niet wat het leven uiteindelijk is? Één grote duikvlucht vol adrenaline en zo nu en dan open je je parachute, om alles in rust te kunnen beleven..

Samen met Lonneke, Natalia en Malene meld ik me bij het skydive-terrein. Hartstikke gek zijn we. Maar ook leuk. Kom laten we op 16,500 ft (ruim 5km) uit een vliegtuig springen! Ja leuk! Doe ik iedere zaterdag joh. En zo grappen we onze zenuwen weg.

We moeten allerlei documenten tekenen van tevoren. Het komt er praktisch op neer dat je tekent voor je eigen mogelijke dood of verwondingen. Gezellig, zo op de ochtend
Uiteraard ga je niet dood, maar dit is nou eenmaal de taal die de verzekering spreekt.
Er volgt een introductiefilm. Daarna maak ik kennis met Rod, mijn dive-master.
'Hi Anneke, we're gonna jump today. There's only one rule: act like a banana''. Ik barst in lachen uit. Echt, ik verzin het niet. Miss banana herself. Geen probleem natuurlijk.
Voeten om het trapje van het vliegtuig geklemd, je hoofd op zijn schouder en een holle rug - tot hij op je schouders slaat.

Het vliegtuig stijgt op. Ik ben de eerste die zal gaan. Donkere wolken pakken zich samen. Volledig vastgeklikt en klaar voor mijn sprong wacht ik af. Het begint te regenen. 'We gaan niet', hoor ik Rod zeggen. Het uitzicht is er nog steeds, maar het ziet er niet heel romantisch uit.

We landen weer. Alle adrenaline voor niks. Het was een mooie - gratis - vlucht (je betaalt altijd achteraf).
Morgen, 3 februari, omstreeks half 8 's ochtends een nieuwe poging.
Het weer vandaag is verschrikkelijk. Alle activiteiten in Abel Tasman zijn afgelast
Afgesloten van de buitenwereld valt ook nog eens de stroom uit.
Zonde van de dag. Terug in de lodge kiezen veel mensen ervoor te relaxen bij de houtkachel of te gaan slapen.

3 februari: weer worden we afgeleverd op het terrein
We worden direct aangekleed, de introductie kennen we. Dit keer schud ik Evan de hand. Evan heeft er zin in. Het weer ook. Het is werkelijk waar prachtig. Van gister is niks meer te zien. Stralend en helder, net als ik.
Geen zenuwen, heel raar.
De deur van het vliegtuig opent. Eén moment denk ik: woow hoog. Het andere zweef ik. Ik val niet, ik zweef. Ik voel getik op mn schouders, ik open mijn armen en zie de camera-dame (die meespringt en filmt) voor me opdoemen. 'Lachen, lachen' denk ik. Het moet er toch een beetje leuk uitzien op de film. Ze maakt de gebaren die we gerepeteerd hebben: leuk voor de foto's.

Het is GEWELDIG. Ik zie alles. Tot aan het noordereiland toe, dit is de enige plek waar dat mogelijk is. 70 seconden duurt het tot mijn parachute opent. Ik word omhoog geslingerd en kan nu alles pas goed bekijken.
Ik zie de zon, de blauwe lucht, de kleuren en denk: wauw, wat is dit leuk! Wauw wat is dit mooi.

Allemaal komen we veilig aan de grond. We vliegen elkaar in de armen en kunnen niet geloven wat we zojuist hebben gedaan.
Fantastisch, ik kan het iedereen aanraden.
Het heeft zo moeten zijn. Voor sommige dingen krijg je een herkansing, zelfs van de natuur. Mooi om te zien.

Via Westport vervolgen we onze reis naar Franz Josef/Fox Galcier. Ook hier is het weer niet geweldig. De skydivers kunnen hier echter wel gaan springen en gelukkig voor hun klaart het op. Dit is de mooiste plek ter wereld om het te doen, volgens de Lonely Planet. Het is prachtig, maar toch ben ik heel blij dat ik het al gedaan heb ik Abel Tasman. Hier spring je met go-pro-camera en word je gefilmd door de diver zelf. Het levert minder mooie beelden op. Ik ben blij met mijn keuze!

We eindigen de middag in hotpools en spa, waar we met een groepje onze ervaringen en verhalen delen. 'S avonds eet ik een hapje met Malene in het restaurant van de lodge.
In de avond volgt een themafeestje, georganiseerd door de busdrivers van Stray, die op dat moment in Franz Josef zijn.
Een pizza-fest met daaropvolgend een Trash-party. Trash-party? Yes. Thema: vuilniszakken. Het is nog boerser dan een tentfeest. Het lijkt goedkoop en zelfs vulgair, maar de stetting ziet er zowaar classy uit, inclusief openhaard. Van classy to trashy.
Iedereen heeft zijn best gedaan.
We hebben ontzettend veel plezier. Wanneer de avond vordert worden er wat dames naar buiten getild. 'Even het vuilnis buitenzetten', zo luidt mijn ondertiteling.

Ondertussen loop ik even naar mijn kamer om zakdoekjes te halen. Ik kom een roommate tegen die zich wat minder voelt, en het feestje aan zich voorbij laat gaan.
We raken in gesprek en het eindigt een half uur later met de reden waarom haar relatie geëindigd is. Waarom overkomt mij dit altijd? Ik kwam alleen maar even zakdoekjes halen en ik ga altijd weg met het levensverhaal van mensen. Ik kwam alleen zakdoekjes halen. Zakdoekjes.
Ik besluit het haar te vragen. Ze kent me niet. Ze is erg op zichzelf. Ze zit pas 1 dag in mijn bus. 'Elke bus heeft iemand als jij nodig', zegt ze ineens. 'Jij bent zo iemand die je je nog herinnert als je thuiskomt na je reis'. Waarom?, denk ik.
Ik doe er serieus geen moeite voor. Ik vraag er niet om dat mensen hun levensverhaal met mij delen. 'Jij bent open, jij verbindt mensen en ja, je lijkt me een leuk iemand, die openstaat voor iedereen'. Wauw. Ze kent me niet eens.
Vreemde gewaarwording.

Verbluft kijk ik haar aan en denk na. Ik word inderdaad getriggerd door mensen die stil zijn en afwachten. Nauwelijks contact maken. Daar schuilen de meest interessante verhalen achter. Maar ik wil me niet opdringen.
Mensen vroegen me van tevoren: 'moet je dat nou wel doen, zo'n verre reis helemaal alleen'. Guess what. Je bent nooit alleen. Je kunt ervoor kiezen alleen te zijn, maar je bent het nooit, want er leven miljarden mensen op deze wereld. Leuke en soms minder leuke.
Zorg ervoor dat je een leuke bent of wordt.

Ik denk dat ik aardig op weg ben. Ik denk dat ik een leuk mens ben. Ik denk dat niet alleen, ik vind dat ook. Dat heeft niks met zelfverheerlijking te maken, of misschien een beetje. Een gezonde dosis 'jezelf-leuk-vinden-heid, daar is niks mis mee. Een leuk mens word je door leuke dingen te doen. Ben je verbitterd, vastgeroest in school en werk, ga dan opzoek naar wat je leuk vindt.

Wil je ook een beetje mij zijn? Dat kan!
Ben mens, ben enthousiast, spontaan sta open en geef iedereen een eerlijke kans (of zelfs meerdere). Ohja, en denk niet dat mijn leven alleen maar romantisch en leuk is. Ook ik ga op mijn bek, ben wel eens onzeker en maak fouten. Lachend, dat dan weer wel :D!