"No worries, sweetass"

De mensen die mij de afgelopen weken zijn zijn tegengekomen, zullen - zo schat ik in - wel even grinneken bij het lezen van de titel.
Ik in ieder geval wel.

'Sweet' and 'Sweetass' zijn hier liefkozende koosnaampjes. Toen ik het voor het eerst hoorde keek ik verbaasd op. Noemen ze me nou 'ass'? Ze zeggen er nog net geen 'hole' achteraan. Gaandeweg heb ik geleerd dat het zoiets betekent als 'schat' of 'lieverd'.
Non-seksistisch uiteraard, gewoon liefelijk.

De bus gaat verder vanuit Fox Glacier en ik ook. Ergens on the road tussen Franz Josef/Fox Glacier en Wanaka passeren we het plaatsje Haast (in deze spelling!). Het doet me denken aan één van mijn Londense blogs uit 2014. Toen schreef ik over de gehaastheid waarin deze wereld leeft. Iedereen vliegt en rent maar, maar beleef je dan wel?
Fantastisch is het daarom dat ik juist in dit plaatsje alleen maar mensen spot die op bankjes zitten, met elkaar in gesprek zijn en zich nergens druk om maken.
Ik stel voor dat alle gehaaste mensen uit Nederland of waar ook, hier eens een kijkje nemen. En verander dan ook gelijk even het naambordje en schrijf er 'ont' voor. Wereld van verschil.

Op weg naar Wanaka verandert het weer.
Regen dendert van de rotsen langs de weg, waardoor er allemaal mini-watervallen ontstaan. Prachtig gezicht, maar alles ziet er net iets minder kleurrijk uit tegen een grauwe grijze achtergrond. Tijd voor fotostops wordt er echter nog steeds gemaakt.
Het is verbazingwekkend dat zelfs bij het meest afgrijselijke weer je foto's nog niet lelijk zijn. Dat lukt me in Nederland nou nooit...

6 februari is de nationale feestdag in Nieuw-Zeeland, Waitangi Day. Op deze dag vieren alle inwoners dat zij in 1840 - middels het Verdrag van Waitangi - een eigen staat werden.
Feest alom. Feest betekent cadeautjes, betekent vrijgevigheid en plezier. En wat doen ze hier op een feestdag? Juist! Extra geld cashen! Alle winkels en horeca chargen 10% meer dan de originele prijs.
Je zou denken: feest! We geven mensen korting! Blijkbaar een te optimistische gedachte. Of gewoon te Hollands, dat dat kan natuurlijk ook.

Hoewel Nieuw-Zeeland een eigen staat is geworden, is er lang gesteggeld over van wie het land eigenlijk was. De maori's, de stam die er al eeuwen woonde of de britten (en andere europeanen) die het werelddeel 'ontdekt' hadden?

In 1957, na 177 jaar, kregen de maori's pas officieel hun eerste land terug, nadat dit was ingenomen door de britse kroon. Het stuk land waar ze zich tot op de dag van vandaag huisvesten en waar ook ik een kijkje heb mogen nemen. Intrigerend.

Iwi Kotahi, zeggen de maori's; all people united. We zijn allemaal één.
Het IWI Project van Papa G betekent dus simpelweg: mensen. De mens.
Het project wordt trouwens een expositie - hoor ik later - en zal later dit jaar/volgend jaar te zien zijn.
Honderden, duizenden mensen stonden al voor zijn lens. Zo verschillend, maar allemaal met dromen en ambities. United.

Onderweg maken we een stop en moeten we allemaal uitstappen. De groep waarin we reizen verandert dagelijks van samenstelling, omdat heel veel mensen hoppen.
Een kleine kern, van ongeveer 10 mensen, zijn al vanaf mijn begin samen.

Omdat er zoveel nieuwe mensen in de bus zitten spelen we het spel: 'The Name Train'.
Één voor één moeten we ons voorstellen aan Papa G en plaatsnemen in zijn trein. De trein rijdt - lekker au plein public - rondjes (lopend, schouder aan schouder) en stopt bij iedere nieuwe passagier. Ik hoor jullie denken: 'hee!dat klinkt als een 'hoe-lopen-we-veilig-naar-buiten-spel uit de kleuterklas!'
Nou, precies dát is het dus

Het wordt nóg genanter wanneer er zelfs kinderen hun kinderfietsjes onbeheert achterlaten om ons kinderspel te aanschouwen. Ze staan er wat verdwaasd naar te kijken. Er is een kort filmpje van en nee, die gaat niét viral.
Gelukkig konden we er achteraf hard om lachen én deed iedereen sportief mee.

Wanaka is een idyllisch plaatsje met, naar verluid - het mooiste meer van Nieuw-Zeeland. 'Hoe lelijk waren die andere dan', denk ik in mezelf. Ik heb al hele mooie voorbij zien komen, maargoed als Nederlandertje ben ik natuurlijk niks gewend.
De avond waarop we aankomen heeft de hele bus een filmkaartje gekocht. Movietime, yeah! Papa G heeft ons aangespoord om een remake van een heuse Nieuw-Zeelandse cult-klassieker te bekijken. Een raodmovie uit de jaren 80, die nu in een nieuw jasje gestoken is. Pork Pie heet het. Ter verduidelijking: het is hier qua populariteit te vergelijken met films als Alles is Liefde of Komt een vrouw bij de dokter.

In de (jaren 30, supervet!!) bioscoop kijken de overige gasten dan ook een beetje vreemd op wanneer ze zien dat wij bijna de helft van de bioscoop hebben opgekocht.
Hier zijn geen gewone plekken, maar je krijgt een plaats op een oude stoel, sofa of in een caddilac. Heel tof, zoals de Amerikanen dat vroeger deden. Films kijken vanuit de auto.

De film is een stunner. 1 man die in een kanariegele mini cooper beide eilanden doorkruist om zijn leven te ontvluchten.
Onderweg komt hij anderen tegen die hem nieuwe inzichten aandragen.
Een beetje zoals reizen dus. Zeer vermakelijk. Een onbekende film, in een vreemd land, met acteurs die wij niet kennen, en vermakelijk voor iedereen. Dan doe je het goed als filmmaker.

De volgende ochtend vroeg op; er moet actief gedaan worden! Samen met enkele anderen huur ik een mountainbike en cross ik langs de - inderdaad - geweldige uitzichten. Level 'easy' leidt me over gebaande, maar zanderige paden vol kiezelstenen. Gelukkig is het droog. Ik ga als een malle, en maak af en toe een stop voor een fotootje.
Het voelt bijna als sporten. Een raar gevoel, want daar heb ik al niet meer aan gedaan sinds ik uit Nederland ben weggegaan.
Goed bezig An! Not.

Vanuit Wanaka vervolgen we onze weg naar het bruisende Queenstown.
Queenstown is als Utrecht Centraal; het punt waar alles en iedereen samen komt én zijn eigen weg gaat.
Tot nu toe heb ik de busroute gevolgd zo als ie was, maar hier ga ik even opzoek naar de rust. Als ik alle affiches mag geloven heb ik daar de verkeerde stad voor uitgekozen. Een energiek nachtleven, adrenaline-kicks en 24/7 leven. Hier blijf ik 4 nachten, we zullen zien.

Bij aankomst in Queenstown veranderen ineens de muziektonen in de bus. 'Time to say goodbye', zingt Andrea Bochelli.
'And i'll tell you all about it when i see you again', vervolgt Charlie Putt. De stemming is ietwat terneergeslagen vanwege het naderende afscheid van Papa G. Al denkt de helft van de bus vast stiekem nog steeds aan wijlen Paul Walker, god hebbe zijn ziel.

's Avonds volgt er een gezellig samenzijn met de meeste prominenten uit onze bus en Papa G. Met wat drankjes dansen we de nacht in.
De volgende dag staat er een dagtrip op het programma. Ruim een uur verderop ligt het dorpje Glenarchy. Er is 1 café, 1 hotelletje, 1 mini-winkeltje en verder niks. Super saai zou je denken. Niks blijkt minder waar. De schoonheid van dit dorpje ligt niet in de levendigheid, maar in de natuur.

Natuur is hier namelijk genoeg. Inspiratie voor filmdecors trouwens ook. Stel je zou hier wonen (wat dus echt bijna niemand doet...) en je hebt een toplocatie nodig voor een (eerste) date... je vindt er tal! Romatische aangezichten aan het water vanaf een mooi houten bankje.
Er alleen zitten kan trouwens ook prima, heb ik ondervonden :p

De hike die Susanne, Isabel en ik hier doen verloopt geheel over een houten pad, die ons over alle watertjes heen loodst. De zon en een strakke blauwe lucht boven onze bolletjes maken de beleving compleet.
Wanneer we bij een volgend hofje, met privé-bankje en privé-watertje aankomen zien we een wat ouder stel zitten.
Wij zien ze van achter en lopen een stukje hun kant op. Zo moet het zijn, denken we allemaal. Oud en grijs en dan op dit bankje. Perfecter kan niet. 'Mooi he?!', hoor ik de man zeggen. 'Heel mooi', antwoord ik ongevraagd.
Verbaast kijkt het stel op; 'Krijg nou wat! Nederlands! Op deze plek?

Een plek die Floortje Dessing makkelijk zou kunnen aandoen. Dit is toch aardig 'het einde van de wereld'. We maken gezellig een praatje, geven elkaar tips en schieten wat fotootjes van elkaar.

Die avond is er een heuse kroegentocht. Pff voor 16-jarigen, denk ik.
Het wordt toch heel leuk, omdat we verschillende barren aandoen én met zo ongeveer de hele bus present zijn. Zo tussen leeftijdsgenoten is het toch anders.
We krijgen gratis shotjes. Ik vind ze vies en geef ze weg en maak zodoende vrienden voor het leven.
We gaan langs een icebar en krijgen warme jassen, mutsen en handschoenen aangemeten. Feesten met -12, super grappig. Alles is van ijs, alle speeltafels en zelfs je glas. Wist ik veel dat ik beter geen rokje had kunnen aantrekken die avond. Blote benen, maar het was ontzettend lachen.

De volgende dagen kom ik tot de conclusie dat Queenstown - naast een party-stad - veel meer te bieden heeft. De leuke straatjes, het wat kleine, maar zeer gezellige stadscentrum, grenzend aan - alweer - een mooi meer.
Bergen op de achtergrond, strakke blauwe lucht. Het kan slechter.
Omdat de 'oude vertrouwde' mensen één voor één vertrekken ben ik wat op mezelf aangewezen. Dit vind ik totaal niet erg. Lekker mn eigen plan trekken!
Ik doe wat hikes door de mooei stadstuinen en daarbuiten en - belangrijker - ik doe niks.
In Londen ben ik daar destijds een meester in geworden. Wat blijkt: ik kan het nog steeds!

Superlatieven schieten tekort als het gaat om activiteiten die je kunt doen in Queenstown, de ene nog gevaarlijker dan de ander. Daar adverteren ze ook breeduit mee.
The Bungy Swing wordt wel 'regelrechte suïcide' genoemd. Bungy Jumpen vanaf een meters hoge brug. Je moet het maar leuk vinden. 5 seconden freefall en je betaalt er bijna 200 dollar voor.
Doe mij dan maar een skydive. Duurt langer en je ziet ook nog eens wat.
Alle extravagante gekkigheden waren aanwezig en ik heb er niet 1 gedaan. Het voelt geweldig.

De voorlaatste avond ga ik uiteten met Malene. Wij hebben deze reis veel gedeeld; waaronder onze skydive. Ik vertrek richting het diepe zuiden terwijl zij (met Natalia - de andere skydive-idioot) direct richting Christchurch vertrekt.
Malene is een stukje ouser dan ik, maar zeer tof gezelschap. In voor een lolletje en een goed gesprek.
Malene houdt van eettentjes met live-muziek.
Na een tijdje te hebben rondgelopen schuiven we aan in een leuk tentje.
Mits we wat besteld hebben, verschijnt er achter mij een man met cowboyhoed, gitaar en mondharmonica.
Dit heeft zo moeten zijn.
De eerste tonen van Eric Claptons's 'Tears in Heaven' klinkt de ruimte en straten door.
Even ben ik geraakt. Ik denk aan thuis, aan mijn lieve familie. Ik denk aan hoe spannend mijn zus dit vindt. Ik denk aan de bezorgdheid die er ongetwijfeld zal zijn. Tegelijkertijd denk ik aan hoe geweldig leuk het is. Kijk hier!: Het is niet nodig bezorgd te zijn!! No worries! Ik denk aan mijn eigen leven, wat ik heb megemaakt. Zowel in Nederland als hier en nu.
Buce Springsteen volgt Mr. Clapton op. The River. Ook die hebben ze hier genoeg.
We genieten van onze drankjes en het eten.
'Give me good times, give me bad times, but only sometimes', zingt de beste man. Hij heeft helemaal gelijk. Het leven moet goed en leuk zijn, maar is dit niet altijd. Het mooie moet overheersen en daar moeten we - hoe dan ook - zelf voor zorgen.

Na afscheid te hebben genomen vertrek ik met een aantal bekenden en veel onbekenden richting Milford Sounds, Gunns Camp en Stewart Island, in het diepe zuiden.
Ik ontmoet Bobby, onze driver.
Ik vraag hem of ik mijn tas in het rek boven me mag plaatsen. Hij kijkt me geamuseerd aan en zegt dan: 'Sure, no worries, sweetass'. Ze zeggen het dus écht allemaal.